Buddyjski termin tłumaczony na angielski jako „mindfulness” wywodzi się z palijskiego terminu sati i jego sanskryckiego odpowiednika smṛti. Często tłumaczy się go jako „goła uwaga”, ale w tradycji buddyjskiej ma on szersze znaczenie i zastosowanie, a znaczenie tych terminów było tematem szerokiej debaty i dyskusji.
Według Bryana Levmana, piszącego w Journal of the Oxford Centre for Buddhist Studies, „słowo sati zawiera w sobie znaczenie 'pamięci’ i 'przypominania sobie’ w dużej części jego użycia zarówno w suttach, jak i w [tradycyjnym buddyjskim] komentarzu, i… bez komponentu pamięci, pojęcie mindfulness nie może być właściwie zrozumiane lub zastosowane, ponieważ mindfulness wymaga pamięci dla swojej skuteczności”.
Według Roberta Sharfa, smṛti pierwotnie oznaczało „pamiętać”, „wspominać”, „mieć na uwadze”, jak w wedyjskiej tradycji zapamiętywania świętych tekstów. Termin sati również oznacza „pamiętać”. W Satipaṭṭhāna-sutta termin sati oznacza pamiętanie dharm, dzięki czemu można dostrzec prawdziwą naturę zjawisk. Sharf odwołuje się do Milindapañha, która wyjaśnia, że powstanie sati przywołuje na myśl zdrowe dhammy, takie jak cztery podstawy uważności, pięć zdolności, pięć mocy, siedem czynników przebudzenia, szlachetna ośmiokrotna ścieżka i osiągnięcie wglądu. Według Ruperta Gethina,
[sati] należy rozumieć jako to, co umożliwia świadomość pełnego zakresu i zasięgu dhamm; sati jest świadomością rzeczy w odniesieniu do rzeczy, a więc świadomością ich względnej wartości. Zastosowane do satipaṭṭhānas, przypuszczalnie oznacza to, że sati jest tym, co powoduje, że praktykujący jogę „pamięta”, że jakiekolwiek uczucie, którego może doświadczyć istnieje w odniesieniu do całej różnorodności lub świata uczuć, które mogą być umiejętne lub nieumiejętne, z wadami lub bez wad, relatywnie gorsze lub wyrafinowane, ciemne lub czyste.”
Sharf zauważa dalej, że nie ma to wiele wspólnego z „gołą uwagą”, popularną współczesną interpretacją sati, „ponieważ pociąga ona za sobą, między innymi, właściwe rozróżnienie moralnej wartości zjawisk w miarę ich powstawania.”
Georges Dreyfus również wyraził niepokój związany z definicją mindfulness jako „gołej uwagi” czy też „nieelaboratywnej, nieosądzającej, skoncentrowanej na teraźniejszości świadomości”, podkreślając, że mindfulness w kontekście buddyjskim oznacza również „pamiętanie”, co wskazuje, że funkcja mindfulness obejmuje również zatrzymywanie informacji. Robert H. Sharf zauważa, że praktyka buddyjska ma na celu osiągnięcie „prawidłowego poglądu”, a nie tylko „gołej uwagi”. Jay Garfield, cytując Szantidevę i inne źródła, podkreśla, że mindfulness jest ukonstytuowana przez związek dwóch funkcji, przywoływania do umysłu i czujnego zatrzymywania w umyśle. Pokazuje, że istnieje bezpośredni związek między praktyką mindfulness a kultywowaniem moralności – przynajmniej w kontekście buddyzmu, z którego wywodzą się współczesne interpretacje mindfulness.
